Daar stond het. Een enorm bord. Zomaar langs de weg, aan de rand van een tuin. Het was er waarschijnlijk door vrienden van een pas getrouwd stel – als grap – neergezet. Ik kwam erlangs toen ik met mijn hoofd vol met werk – lees: op de automatische piloot – naar de gastouder reed die mijn zoontje opvangt. Erop stond: een huwelijksreis duurt de rest van je leven.

Soms vragen mensen mij wel eens hoe ik aan inspiratie kom voor mijn ontwerpen. Daar moet ik altijd even over nadenken, want inspiratie opdoen is voor mij een heel natuurlijk proces. Het gaat bijna vanzelf. Toch is het goed om er eens bij stil te staan.

Die tekst bijvoorbeeld, die raakte mij. Vanaf dat moment was ik alert op de wereld om mij heen. De bewolkte lucht met af en toe een aarzelend zonnetje, een biddende roofvogel boven het weiland dat ik passeerde… Twee jongetjes op de rand van een brugje, allebei met de benen over de rand bungelend. Ze lachten samen om iets dat buiten mijn blikveld gebeurde. Het ene jongetje was blank, het andere zwart. Dat is toch, in deze tijd waar iedereen ineens moeilijk doet over zwarte piet, een prachtig positief signaal ?

Op de terugweg ben ik even gestopt om een foto te maken van het bord. Mijn zoon, die 3 jaar is, vroeg natuurlijk waarom ik zomaar stopte. Het leverde een waardevol gesprekje op over liefhebben. Toen ik daarna ook nog een vrachtwagen tegenkwam met op de zijkant de tekst ‘he schoonheid’ kon mijn dag niet meer stuk! En dat allemaal doordat ik uit mijn sleurmodus gehaald was door iets onverwachts.

Dat is eigenlijk alles dat je moet doen voor een beetje inspiratie; je ogen openhouden, de sleur doorbreken en alert zijn op de mooie dingen om je heen. Dan ga je iedere keer weer een beetje op huwelijksreis.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *